حکایتی از سعدی
مردکی را چشم درد خاست، پیش بیطار(دامپزشک،کسی که چهارپایان را مداوا میکند) رفت که دواکند، بیطار از آنچه در چشم چارپای میکند در دیده او کشید و کور شد .
حکومت به داور بردند، گفت بر او هیچ تاوان نیست اگر این خر نبودی پیش بیطار نرفتی .
مقصود از این سخن آن است تا بدانی که هر آنکه ناآزموده را کار بزرگ فرماید با آنکه ندامت برد به نزدیک خردمندان به خفت رأی منسوب گردد
نظرات شما عزیزان:
[